عشق، جز احسان، چه کند

زود به زود، احوالشان را جویا می‌شد. به دیدارشان می‌رفت. مختصر پولی که به‌دست می‌آورد، به حسابشان واریز می‌کرد تا کمبودی آنان را آزار ندهد. هدیه‌های مختلفی برایشان می‌خرید و. پای درد دلش که می‌نشستی، دلش می‌خواست هر لحظه در خدمت والدینش باشد. بااین حال پدرش، به او گفته بود: اخلاق و رفتارت خوبه. دعات می‌کنم ولی احسان کردنی که قرآن در مورد والدین گفته، تو بچه‌های من نیست!

می‌پرسید احسان دقیقا چیست؟ رفتارهای نیکویش را تحسین کردم. الهی که بهتر و بیشتر بتواند خدمت والدینش را بکند.

احسان، دو دقت ابتدایی دارد. الهی که این دقت‌ها را داشته باشیم.

 

دقت اول:

احسان این نیست که نیاز یا مشکل کسی را که قبلا مشکلت را حل کرده، برطرف کنی. این عدل است. احسان بالاتر از عدل است.(1) خوبی‌ای که می‌کنی، باید، بالاتر از خوبیِ او باشد. بدهکارش نباشی(2)

 

تاکنون، والدینت، به تو بیشتر احسان کرده‌اند یا تو محسن‌تر بوده ای؟

 

اینجا را بخوان تا کمی بیشتر، بال‌های تواضعت را برای والدینت، باز کنی.

 

1. امیرالمومنین علی علیه السلام : أطِلْ یَدَکَ فی مُکافَأةِ مَن أحسَنَ إلَیکَ، فإن لَم تَقدِرْ فلا أقَلَّ مِن أن تَشکُرَهُ. ( غرر الحکم : 2383 ) امام على علیه السلام : براى عوض دادن به کسى که به تو نیکى کرده است دستت را دراز کن و اگر توانایى [جبران ]نداشتى، دست کم از او تشکر کن.

2. ر.ک: درس تفسیر آیت الله جوادی آملی، سوره مبارکه قصص، جلسه 29

این را هم که خوانده ای حتما : کرده بر هر ذره ای، ایثارها